მთავარი » 2011 » ოქტომბერი » 11 » სააღდგომო კვერცხი --- რატი რატიანი
6:42 PM სააღდგომო კვერცხი --- რატი რატიანი | |
| დედაჩემმა წითელ პარასკევს შავი კვერცხები შეღება. ენდრო მოუვიდა ბევრი. ჩემთვის თითქოს ამას მნიშვნელობა არ უნდა ჰქონოდა, მაგრამ ცხოვრებას უსიამოვნო წვრილმანები გვიშხამებს ხოლმე. შავი კვერცხი _ როგორც ჩანს, წელს ყველაფერი სხვანაირად უნდა ყოფილიყო. ცა განუწყვეტლივ შავი იყო. ღრუბლების საფარმა მხოლოდ რამდენიმე დღის წინ გახსნა ოდნავ პირი. მზის გაცრეცილი სინათლე, რომელსაც ნისლივით მკრთალი ფენა ჰქონდა გადაკრული, მკაფიოდ ირეკლებოდა მტკვრის მუქმწვანე, თითქმის ჭაობისფერ ზედაპირზე. გალაკტიონის ხიდიდან, რომლის თავზეც ლურჯი ფირნიში ეკიდა ზედ მსხვილი, ყვითელი წარწერით «სადილი ყველას», თვალისმომჭრელად ჩანდა ეს ლაქა. ელბაქიძის აღმართის დასაწყისში ნემიროვის სტენდი იუწყებოდა, რომ «დასვენების დრო დადგა», ცოტა ზემოთ _ «გააკეთე სწორი სვლა», კაზინოს რეკლამა; შემდეგ «რაღაც ახალი იწყება», ავეჯის მაღაზია «ბელუქსი» _ მოხერხებულ, რბილ ტყავის დივანზე ნაპატიები, ჰოლანდიური ძროხა იყო წამოგორებული, კუთხეში კი სრულიად უადგილოდ წითელ ვარდს წამოეყო თავი. «ამ ფანჯრებს მიღმა სხვა სამყაროა», ჟალუზების რეკლამა და სახელმწიფო სადაზღვევო კომპანიის მოკრძალებული წინადადება _ «დააზღვიეთ _ ჩვენ თქვენთან ვართ». წასვლის ბოლო კვირა მოუსვენარი სიზმარივით დამამახსოვრდა, რომელშიც ბიუროკრატიული დაბრკოლებები, ათასი ჯურის ყეყეჩი ჩინოვნიკი და წყეული საელჩოს მოსაცდელი ერთმანეთში იყო გადალახლართული. ფრენა გადაიდო. თვითმფრინავები და ადამიანები ასაფრენ ბილიკებზე იდგნენ და ამაოდ ელოდნენ დისპეტჩერის ბრძანებას. ეს ამბავი მხოლოდ იმიტომ კი არ მაშფოთებდა, რომ ცრუმორწმუნე ვარ და ნიშნების მჯერა, პირველად არ მემართებოდა ასე, ცვლილების გულუბრყვილო მოლოდინში ცხოვრების ჩვეული რიტმი დაირღვა. ახლა, როცა თვითმფრინავის რეისი გადაიდო, მომეჩვენა, რომ ყველაფერმა ჩემს წინააღმდეგ შეკრა პირი. არაფერი დამრჩენოდა გარეგნული გულგრილობის შენარჩუნების გარდა. არ ვიმჩნევდი, რა საზიზღრად მიიზლაზნებოდა დრო გაურკვევლობაში. აღთქმულ მიწას ორი ათასი კილომეტრი მაშორებდა _ ბოლო ნახევარი საათის განმავლობაში ნერვულმა აღგზნებამ პიკს მიაღწია. არსებობს თუ არა საერთოდ ეს მიწა? აეროპორტის კაფეში, მეორე სართულზე ვიჯექი და მქრქალი მინის მიღმა მგზავრებს ვათვალიერებდი. დედაქალაქის ერთადერთი აეროპორტი სიგრძე-სიგანეში ორასი მეტრი ძლივს იქნება და მატარებლების სადგურს ჰგავს. პირველ სართულზე ოლიმპიურ ჩემპიონს მოვკარი თვალი. პროვინციული შესახედაობის გამცილებლების ბრბო ეხვია. კახეთის რომელიღაც სოფელში გაიზარდა. ჩემპიონი დროდადრო ნათესავების წრეს არღვევდა და განმარტოებით სცემდა ბოლთას. ცოტა არ იყოს თვითკმაყოფილი, მშვიდი გამომეტყველება ჰქონდა. ოლიმპიური ოქროს შემდეგ ერთბაშად რამდენიმე საფეხურით ამაღლდა გარშემომყოფების თვალში. ეს მის მრავლისმეტყველ დუმილში და კანტიკუნტ ფრაზებშიც გამოსჭვიოდა. მინას თვალი მოვაშორე და გაციებული ყავა მოვსვი. ჩემთან ერთად მაგიდას ჩემი ერთადერთი გამცილებელი უჯდა, რომლის სახით ჯერ კიდევ გამაღიზიანებელი წარსული ნიშნს მიგებდა. ვცდილობდი მზერა ამერიდებინა. თავი ერთდროულად მეგონა მსხვერპლიც და ჯალათიც. დედაჩემმა წითელ პარასკევს შავი კვერცხები შეღება. როდესაც საფლავზე გავედით, ეს კვერცხები პირდაპირ მიწაზე დააწყო პასკის ყვითელი ნაჭრების გვერდით. შემზარავი სანახაობა იყო. მე ჩავიჩოქე, პასკის ერთ ნაჭერს თავი წავატეხე და პირში ჩავიდე. ქაღალდივით ამეგლისა პირზე, ოღონდ იმას კი ვეღარ მივხვდი, ეს ქაღალდი სუფთა იყო თუ ჩემი ავტობიოგრაფიულ-აღმსარებლური ტირადებით სავსე: «ისე მარტო იყავი, რომ მთელი დღე ჩართული ტელევიზორიც ვერაფერს გეუბნებოდა და ის ტახტიც, რომელზეც იწექი და ჭერს აჰყურებდი, არ გახსენებდა არც ჩემს თავს და არც მამაშენის ავადმყოფობას და სიკვდილს». აღდგომას იშვიათია ცუდი ამინდი. წელს კი ერთბაშად მოქუფრული ცა და შავი კვერცხები მეჩხირებოდა თვალში. უნებურად წამოტივტივდა მეხსიერებაში გაზაფხულის თბილი დღეებიდან ერთ-ერთი, როდესაც ჩემს გამცილებელთან ერთად «გომისა» და «დავითის» გამოცლილი ბოთლების კომპანიაში ავიწყვიტე. მამაჩემის საფლავზე ამგვარი ფიქრები უადგილოდ მომეჩვენა. ჩემი ბავშვობა, რომელმაც მეტისმეტად კეთილგო¬ნივრულ გარემოში ჩაიარა, ქვაზე გამოსახულ პორტრეტზე უსიტყვოდ მანიშნებდა. _ ახლავე დავბრუნდები _ ვუთხარი ჩემს გამცილებელს და დარბაზის მეორე ბოლოში ტუალეტისკენ გავემართე, რათა მის დაჟინებულ მზერას ცოტა ხნით მაინც გავცლოდი. ორი თვის განმავლობაში ვხვდებოდით ერთმანეთს. პარკებსა და სკვერებში მოფარებულ ადგილებს ვეძებდით მოზღვავებული ვნებების დასაკმაყოფილებლად. ვერ გეტყვით, რა დამემართა მაშინ, მაგრამ ვიცოდი, რომ მრავალფეროვნების ჟინი გადამივლიდა და სიმშვიდე მომენატრებოდა. ერთი კვირა იყო, არ მენახა. რაც მიწვევის ამბავი შემატყობინეს, სხვა არაფერი მახსოვდა. წასვლის წინ დავურეკე. მოულოდნელად მომახარა, მნიშვნელოვანი ამბავი უნდა გითხრაო. მისმა გასაიდუმლოებულმა, დამნაშავის ტონმა უსიამოვნო შეგრძნება დამიტოვა. ონკანი მოვუშვი, ხელები ცივ წყალს შევუშვირე და სარკეში საკუთარ გამოსახულებას მივაჩერდი. ჩემი ოთახი გამახსენდა ნინოშვილზე. კუთხეში ჩემი მეგობრის, ცნობილი მხატვრის დიდი, დახვეული ტილო იყო აყუდებული. რაც მაჩუქა, არ გამიშლია. აღარც მახსოვს, რა ბედი ეწია. იქიდან რომ გადავედი, უზარმაზარი ტილოს თრევა დამეზარა. იქნებ მეზობლებმა, ან ახალმა მეპატრონეებმა სანაგვეზე გადააგდეს, ან სარდაფში ჩაიტანეს სხვა ხარახურასთან ერთად. კარადაში წიგნების რაოდენობა ხუთს არ სცილდებოდა, ის ხუთიოდეც ჩაისა და პურის ნაფხვენებში ეგდო. არ მიყვარს წიგნების სახლში შენახვა, იმედგაცრუებული მთხოვნელებივით რომელიმე ჩინოვნიკის კართან რომ აღამებენ. წესრიგისთვის თავს არ ვიწუხებდი. დისკომფორტს მხოლოდ საერთო ტუალეტი მიქმნიდა _ სიმთვრალეში მე და ჩემი სტუმრები დიდი გაჭირვებით ვაგნებდით ხოლმე გზას კიბესთან წამოჭიმული მყრალი ხის ყუთისკენ. ორთაჭალაში რომ გადავედი, არც იქ მადგა უკეთესი დღე _ ფეხისალაგის ღმერთი არასოდეს მწყალობდა. ონკანის სახელური ჩამოვწიე და სველი ხელები შარვალზე შევიმშრალე. მაგიდასთან რომ დავბრუნდი, ჩემი გამცილებელი უჩვეულოდ აღგზნებული იფშვნეტდა ხელებს: _ რა მოხდა? _ ვიკითხე მე. არ ვიმჩნევდი, თუმცა ერთი სული მქონდა, სათქმელს როდის ამოღერღავდა. _ შეყვარებული ვარ, _ გაიღიმა უაზროდ. _ სულ ეს იყო? _ ზრდილობის გამო გული დამწყდა. _ ჩემში? _ ა-რა _ ჯიუტად გააქნია თავი. _ აბა? შვებით ამოვისუნთქე. აღარაფერზე ვღელავდი. მეტიც, შემრცხვა რომ რამდენიმე წუთის წინ მთელს სამყაროს ვადანაშაულებდი ჩემს წინააღმდეგ შეთქმულებაში. მომეჩვენა, რომ ჩემი გამცილებელი მიყვარდა, მიყვარდა ჩემი წარსული ფეხისალაგის გამწყრალი ღმერთითურთ და ეს სიყვარული დაზღვეული იყო უკუჩვენებისგან, რადგან მათ კარგა ხნით, შესაძლოა სამუდამოდაც ვტოვებდი. ნაძალადევი გულგრილობა აწმყოსა და მომავლის მიმართ გაქრა. უეცრად გავმხიარულდი და დროც აღარ მეჩვენებოდა გაწელილი. დამენანა კიდეც, რომ ვერავითარი მოვალეობა ვეღარ დამაკავებდა აქ: _ თუ გინდა, დავრჩები _ გულარხეინად შევთავაზე ჩემს გამცილებელს სრულიად დარწმუნებულმა, რომ უარს მეტყოდა. ასეც მოხდა. _ ა-რა _ წინანდებურად ჯიუტად, თითქოს შეშინებულმა გააქნია თავი _ რა სისულელეა. თითქმის მოწყენილობა დამეუფლა ასეთი იოლი წარმატების გამო: _ არა, თუ გინდა, მართლა დავრჩები, _ მოუსვენრობა შეეპარა. მივხვდი, რომ ზედმეტი მომივიდა და ველოდი, როდის შემიკურთხებდა, მაგრამ თავი შეიკავა: _ შენს რეისს აცხადებენ, _ დიქტორის მოგუდული ხმა სადღაც ქვემოდან ისმოდა. არ შემიმჩნევია, როგორ გამოიდარა. სავარძელში რომ მოვკალათდი, ჯიბეში რაღაც მკვრივი, გლუვი საგანი ვიგრძენი. ამოვიღე და ხელისგულზე დავიდე შავი კვერცხი. ცრუმორწმუნე არ ვარ, მაგრამ რა ჯანდაბად აღმოჩნდა ჩემს ჯიბეში, ან ვინ ჩადო? ალბათ, დედაჩემმა. დაუჯერებლად მომეჩვენა, რომ მხოლოდ თვითმფრინავში აღმოვაჩინე ჩემი შარვლის ჯიბეში ჩადებული სააღდგომო შავი კვერცხი. ამ გამოცანაზე ვფიქრობდი, როდესაც გასასვლელში წითელ უნიფორმაში გამოწყობილი, ხმელ-ხმელი სტიუარდესა გამოჩნდა: _ ერთი წუთით. _ რითი შემიძლია დაგეხმაროთ? _ ხელისგულზე დადებული კვერცხი გავუწოდე. გოგონას დაბნეული მზერა ხელისგულიდან ჩემზე და პირიქით ინაცვლებდა. _ ეს დედაჩემის შეღებილი სააღდგომო კვერცხია. ენდრო მოუვიდა ბევრი. ეს საგანი დილიდან ჩემი შარვლის ჯიბეში დევს, მაგრამ აქამდე _ ამ სავარძელში ჩაჯდომამდე ეს ვერ შევამჩნიე. გოგონამ იფიქრა, რომ დავცინოდი ან მთვრალი ვიყავი და წასვლა დააპირა. _ ნუთუ ეს შესაძლებელია? _ გვერდზე ოლიმპიურმა ჩემპიონმა ჩაგვიარა და ჩუმად შეავლო მედიდური მზერა შავ კვერცხს. _ რა გნებავთ? _ ამჯერად გაბრაზებულმა მკითხა სტიუარდესამ. თავისუფალი ხელი ჩაიქნიე. _ გადააგდეთ, თუ შეიძლება, _ მის ხელს დავწვდი, კვერცხი ხელისგულზე დავუდე და თითები მოვუკეცე. ყვრიმალები ზიზღისაგან შეუტოკდა. უსიტყვოდ მომაქცია ზურგი და ხელში ჩაბღუჯული სააღდგომო კვერცხი თან გაიყოლა. ისევ ვცადე სავარძელში მოხერხებულად მოწყობა, მაგრამ ვეღარ მოვახერხე. მეშინოდა, საიდანმე წარსულის ახალი სუვენირი არ გამომტყვრალიყო. | |
|
| |
| სულ კომენტარები: 0 | |